Po otrzymaniu pewnych materiałów i rozmowach z panami z : DVM, PhD, Dipl. Vet. Pathology
Dpt. Pathobiology, Section Pet Avian, Exotic Animals and Wildlife,
Utrecht University, Yalelaan 1, 3584 CL Utrecht, The Netherlands - co kolwiek to oznacza )) oraz znając opinie zaprzyjaźnionych naszych naukowców i lek wet. z pewną nieśmiałością przedstawiam teorię o autotomii u legwanów zielonych. Młode legwany zielone ( za młode uważane są legwany do okresu dojrzewania czyli 2-3 lata), posiadają zdolność do autotomii, ponieważ pozwala im na to chrzęstna (laczna) budowa połączeń ogona. W raz z procesem dojrzewania tkanka chrzęstna twardnieje (w procesie ossyfikacji) i staje się tkanką kostną zatracając przy tym zdolność do autotomii. Ogan legwana zielonego (młodego) nie odpada u samej nasady, a nieco dalej od niej, ponieważ w nasadzie znajduje się hemipenis, pokłady tłuszczu i inne narządy. Krwawienie w miejscu odrzucenia ogona jest słabe i nie podlega szyciu, a tylko należy zastosować maści przeciwbakteryjne. Utracony ogon zastępowany jest chrzęstnym kikutem (prętem) z ciemniejsza łuską i bardziej regularnymi wzorami niż w ogonku pierwotnym. Wnioski są takie, że jaszczurki mają zdolność autotomii dzięki pionowym "powierzchniom złamania", które stanowią chrzęstne lub zbudowane z tkanki lacznej płytki, a powstają w okresie ossyfikacji, czyli procesu kostnienia. Stąd wniosek (o czym zresztą pisał już Rysiu) , że u jaszczurek z wyjatkiem Iguana iguana powierzchnie te są do końca życia chrzęstne, natomaist u legwana zielonego kostnieją w procesie dojrzewania. Jednakże nadal osobnik dorosły może utracić ogon, lecz będzie to utrata spowodowana złamaniem, urwaniem lub martwicą i amputacją ogona, a nie będzie to odruch obronny.

Pozdrawiam.