w sposób bardzo schematyczny rozróżniłabym na początek 2 rodzaje przysłowiowego szczęścia związanego z pieniędzmi i dobrami materialnymi: /A/ podstawowe, które, jak wspomniałeś, zapewniają minimum fizyczne i pozwalają na wydobycie potrzeb wyższych, determinują dążenie do nich /B/ będące kwestią pewnego luksusu, drobnych tymczasowych przyjemności, wiążące się ze świadomością jakiegoś luzu i poczucia wolności (może raczej swobody).

Ten system nie ustaje, lecz kręci się w kółko - tak, jak codziennie, za przeproszeniem, bywają potrzeby plasujące się niżej w masłowowskiej czy podonej hierarchii, tak 'okresowo' i -to znaczące- znacznie rzadziej, niż potrzeby czysto fizyczne lub te p i e r w o t n e, lecz s t a ł e /jak p.bezpieczeństwa/ występują, więc poczytujemy to za coś wyjątkowego- odczuwamy taką, dajmy na to, miłość; doświadczamy głębokiego przeżycia religijnego.

idąc dalej tym tropem, coś, czemu przypisujemy przełomową rolę w życiu, może być tylko kwestią dojścia do głosu takiej potrzeby warunkującej, powiedzmy, proces myślowy, mistyczne zaangażowanie, etc., które pozwalają temu zaistnieć. kto wie, jaką hierarchię moglibyśmy stworzyć i jakie potrzeby/doświadczenia odkryć, porzucając pozostałe bodźce, ograniczając je, bądź w jakiś konkretny sposób normując. myślę, że to tłumaczy wiele poczytywanych za specyficzne i stanowiące jakiś ewenement możliwości umysłu, ciała - choćby praktyki mnichów buddyjskich.

Dalej: piszesz, że funkcjonując w typowo industrialnym organizmie państwowym stosujemy środki materialne jako rodzaj odskoczni. to popychanie naprzód, uatrakcyjnianie dzięki finansowym możliwościom trybów tego samego mechanizmu. teoretycznie w tym przypadku musielibysmy pracować w jeszcze większym wymiarze. chociaż, z drugiej strony, zgodze się z Tobą, że można to nazwać, podobnie jak oderwanie się od aspektu materialnego, czymś w rodzaju ucieczki - każda z wybranych postaw pozostaje częściowo w sferze pozoru.