Bedąc z Guciem w ogrodzie zawsze dawałem go bezpośrednio na małą jabłoń, tak, że można było go zdjąć z drabinki. Raz pokusiło mnie posadzić go na wielkie drzewo orzecha. Była taka gruba gałąź ( pozioma ) na wysokości ok. 150cm. Myślę sobie - ładnie oświetlona słońcem, posiedzi sobie. Oczywiście w szelkach i na 5m smyczy ( taka wypuszczana dla psów ) . Tyle co wszedł , w tył zwrot, na główny pień i w górę ile sznurka smyczy starczyło. Chcąc nie chcąc ja w krótkich spodenkach , klapkach 5 m w górę za gadem. Wejść weszłem, ale zejść z nim to wielki problem. Miał wtedy ok. 110-120 cm, syczał, ugryzł mnie i ogonem mi się oberwało. To drzewo omijam z daleka.
Druga historia to w nieszczęśliwym czasie jak Gucio miał złamaną tylną łapę. Pojechałem z nim do weterynarza . Gabinet to mała poczekalnia i pomieszczenie gdzie przyjmuje weterynarz. Wejście bezpośrednio z dworu do poczekalni. Było lato, ciepło, w poczekalni siedział pies. Gucio mimo, że miał wtedy ok. 50-60 cm bojowo nastawiony do psa, więc wyszedłem przed poczekalnię i posadziłem legwana na ciepłym murku wysokości ok.40 cm. Słońce ładnie świeciło , myślę sobie niech gad się grzeje. Zapomniałem dodać, że w otoczeniu tego budynku rosną wielkie topole. Wyobraźcie sobie, że Gucio ani chwili się nie zastanawiał tylko z tą wiszącą łapą skoczył na ziemię i pędził w kierunku tych drzew. Jak go dogoniłem to był już na pniu wielkiej topoli na wysokości metra i wspinał się w górę. Parę sekund i chyba pozostało by wzywać strażaków , a dopiero potem do gipsu. Te historie Alicji i moja powinny być małą przestrogą odnośnie tego jak zachowują się legwany dla osób, którym marzy się legwan jako piesek biegający swobodnie po ogrodzie. Nawet ze złamaną łapą będzie to spacer po którym możemy już nie zobaczyć naszego pupila, a on jeśli go dobrzy ludzie nie złapią nie ma szans na przeżycie. Pozdrówko! Rysiek